Rondom ons iets opbouwen en onszelf in een wereld settelen die bijna aan ons is voorgeschreven, bang voor die grote verandering. Ik was steeds vastberaden. Maar mijn muren kantelen, brokkelen en worden geplunderd door een nieuwe stroming van gedachten, gevoelens en ideeën die als een invasie in mijn hoofd en hart binnenvallen. Misschien is het niet mijn leven dat ik, op dit moment zo chaotisch vind, maar is het gewoon de wereld rondom mij. Misschien is de echte opstap, als intrede tot dit geheel, me erin laten meeslepen, hechten en mezelf soms zelfs helemaal verliezen. Me overgeven aan datgene dat niemand kent of weet, en hetgeen vergeten wat ons wel bekend en gegeven is. Me laten varen op mijn intuïtie en mijn geweten verloochenen, jong en naïef. Zolang het nog kan, vrij zijn.
Verderf, het klinkt zo zwaar, maar is de ondergang van iets dan niet de weg naar transformatie? Moeten we niet altijd voorbereid zijn –of ons openstellen voor- eindeloze stromen van omwenteling in de wereld, in ons, in mij, in jou, in alles?