Ik mis het schrijven, mijn pennen zijn aangetast. Gelukkig is de droogte voorbij en vertoef ik momenteel in een wereld waarin de gemoederen niet kunnen verhitten. Vriend, ik moet je vertellen. Desondanks voel ik me uiterst nietig. Een leegte, ik was helemaal niet van plan nog naar je terug te grijpen. Maar zoals zij, mevrouw Woolf het zo eindeloos mooi omschreef op een paaszondag twintig april, je bent als een los en toch niet slordig weefsel, zelf gebrouwen, waar ik alles wat in mijn brein opkomt, of het nu zwaarwichtig, onbeduidende of heerlijk is, kwijt kan. Steile afgrond, ze knikt.