Een terugblik naar al hetgeen ik heb gedaan en gevoeld mag mij later niet omringen als een onherroepelijkheid, die met een scherpte als glas de teleurstelling van mijn geest blijft snijden als wroeging. Ik wil niet wenen om hetgeen ik verloren waan, of wat nooit was of zal zijn, want ik leerde dat alles in mij is beschreven en het mij ook een bron van nut zal zijn, waaruit heerlijk drinken is. Uit mijn verlangen te leven groeit mijn lichaam, en in mijn buik houd ik de wind, die mij longen geeft en leert ademen. Ik zoek naar ware betekenis en ik wil de tovenaar zien, zelfs de veroveraars en misdadigers, de priester, de filosoof en de ondernemer, ik wil het vuur drinken, het water doven, de hemel en aarde kennen, de wet en geboden leren, ruimte nemen en geven, en .. materialisatie. én voortbestaan want elke mens moet het leven vieren, en zich overdragen aan die ander zijn oordeel zodat de eerste zijn denken duidelijk zal zijn, om op die manier ook hét denken kan delen, zoals brood, en wijn.

Rondom ons iets opbouwen en onszelf in een wereld settelen die bijna aan ons is voorgeschreven, bang voor die grote verandering. Ik was steeds vastberaden. Maar mijn muren kantelen, brokkelen en worden geplunderd door een nieuwe stroming van gedachten, gevoelens en ideeën die als een invasie in mijn hoofd en hart binnenvallen. Misschien is het niet mijn leven dat ik, op dit moment zo chaotisch vind, maar is het gewoon de wereld rondom mij. Misschien is de echte opstap, als intrede tot dit geheel, me erin laten meeslepen, hechten en mezelf soms zelfs helemaal verliezen. Me overgeven aan datgene dat niemand kent of weet, en hetgeen vergeten wat ons wel bekend en gegeven is. Me laten varen op mijn intuïtie en mijn geweten verloochenen, jong en naïef. Zolang het nog kan, vrij zijn.
Verderf, het klinkt zo zwaar, maar is de ondergang van iets dan niet de weg naar transformatie? Moeten we niet altijd voorbereid zijn –of ons openstellen voor- eindeloze stromen van omwenteling in de wereld, in ons, in mij, in jou, in alles?

kleed jezelf aan
gooi alles weg
neem een besluit
doe als het moet
alles opnieuw

http://www.youtube.com/watch?v=yeJ8wP7aPgU

TRAPPED "';:=2"'i(çç%¨.¨%M.%%%1%³%"é'ù"élù

God knows what is hiding,
in that world of little consequence
Behind the tears, inside the lies
A thousand slowly dying sunsets
God knows what is hiding in those weak
and drunken hearts
I guess the loneliness came knocking
No one needs to be alone, oh save me

White lips, pale face
Breathing in snowflakes
Burned lungs, sour taste
Light's gone, day's end
Struggling to pay rent
Long nights, strange men
And they say
She's in the Class A Team
Stuck in her daydream
Been this way since 18
But lately her face seems
Slowly sinking, wasting
Crumbling like pastries
And they scream
The worst things in life come free to us
Cos we're just under the upperhand
And go mad for a couple of grams
And she don't want to go outside tonight
And in a pipe she flies to the Motherland
Or sells love to another man
It's too cold outside
For angels to fly
Ripped gloves, raincoat
Tried to swim and stay afloat
Dry house, wet clothes
Loose change, bank notes
Weary-eyed, dry throat
Call girl, no phone

Ik mis het schrijven, mijn pennen zijn aangetast. Gelukkig is de droogte voorbij en vertoef ik momenteel in een wereld waarin de gemoederen niet kunnen verhitten. Vriend, ik moet je vertellen. Desondanks voel ik me uiterst nietig. Een leegte, ik was helemaal niet van plan nog naar je terug te grijpen. Maar zoals zij, mevrouw Woolf het zo eindeloos mooi omschreef op een paaszondag twintig april, je bent als een los en toch niet slordig weefsel, zelf gebrouwen, waar ik alles wat in mijn brein opkomt, of het nu zwaarwichtig, onbeduidende of heerlijk is, kwijt kan. Steile afgrond, ze knikt.

Vergane glorie en uitgestorven straling laat hun reputatie floreren. Witgewassen dons met de geur van alcohol, mijn veilige stek. Dronken van de liefde, zo amoreel, keer terug bij me en inspireer de flarden dagboek, verspreid doorheen de kamer. Nooit van elkaar.

Reis met me, zoals ik met hen nooit zou doen.

De bravoure en de oneigenlijke schaamteloosheid waarmee al die angst en verlegenheid overschreeuwd moet worden. De jeugd van je liefde is een vrijplaats. Zo weinig mogelijk verhullen, om jezelf bekend te maken. Die fracties van herinneringen gesierd door hun schoonheid. De gedachten, gesprekken, stemmingen, die allemaal verbonden zijn aan degene met wie jij de reis maakt. Ik zal me het geluk herinneren. Zo groot dat het pijn doet. Met trotse passen ga ik heen en weer tussen totale verzaliging en tomeloze paniek.

Mein Schatten bin ich nur, bald nur mein Name.

Ik vloog.

Hartstocht. Ik ben één. Ik ben velen. Ik ben zoals wij zijn - eeuwig, tijdloos.

Danièlle Ik koester een voorliefde voor netelige aspecten, punctuele tussenkomsten, begoocheling en heroriëntering, herkenbare beelden gevuld met licht en lucht, de menselijke aanwezigheid op een ander niveau, meerkleurig uitgewaaierde schaduwen, modellen en metaforen, optische verwarring en gezichtsbedrog, spiegelpaleizen, onverwacht, spectaculair, de structuur van een vluchtige en haast onmogelijk te analyseren waarneming die je het gevoel geeft dat je ‘geëntertaind’ wordt. Entertainment is in ons leven zo continu en alomtegenwoordig dat het onzichtbaar wordt. Je zou onze verhouding met de wereld van entertainment kunnen vergelijken met de ervaring een eindeloze persconferentie te moeten bijwonen waar niemand de spreker een vraag stelt. Is the question the answer?

Een strooptocht door de wereld om visuele impressies te verzamelen. Geen beeld zonder begrenzing. Destroyed by the reality of their public existence, of their capitulation to the meaningless regime of culture that limits and contains them.

Hier is niets te zien, valt niets te verwachten. Dat is de ontnuchterende vaststelling.

Heeft iets dat nooit gezien is wel bestaan?

Haat aan de leugens van mijn nuchter lichaam. Voor verslavingen moet je geen excuses zoeken, maar motieven. Excuses zoek je om geen spijt of schuld te hoeven voelen, maar een speurtocht naar je eigen motieven leidt juist naar het hart van schuld en daar, op die rare plek waar het duister is van onbegrip, pijn en ontkenning, daar ligt het enige terrein waar je de mogelijkheid geboden wordt om je schuld te veranderen in kennis. Met kennis valt te leven, met schuld niet.

That's where I lost my shoes. Feeërieke weemoed. Stralende perfectie doorheen innerlijke dialoog. Een feel good show met een grande dame in de hoofdrol. Puur en naakt. Genieten als nooit tervoren, een schatkist voor een slinkende toekomst en een vurig feest.

Nimmer nog, noch altijd.

Kiliwatch, 64
rue Tiquetonne
Paris

Eindeloos verlangen zo pijnlijk als een lichaam bedolven onder de scherven van een weemoedig opgedronken wiskyfles. Tapijten vol harteloze woorden omringd door vers bloed. Ooit zal hij er zijn, maar ooit zal nooit komen. Als een hert dat wacht om te transformeren als prooi, zo zal ik rusten tot gij wederkeren zult, in mijn open armen en borst.

Verloren zal hij gaan in onbestreden velden.

Dying in the place of someone I love seems like a good way to go.

Ik zoek chaos en vind. Het lijkt alsof de drang stijgt en het een verslaving wordt.
Nooit zal ik zoals hen zijn. Nooit zal er adoratie tij vieren en zal ik geplaatst worden op een voetstuk. Zij zullen zijn herinneringen overheersen en onze nostalgie doen verdwijnen. Schreeuwend keren ze telkens terug. Mooier dan ooit. Zij verslinden hem met hun blik en gemaakte intelligentie. Want zij alleen kunnen het vatten. Als gieren op zoek naar vers vlees.

When I wake up in your mind.

Complexiteit overheerst, regen valt en mijn schoenen wandelen zonder lichaam of ziel. We zakken weg in het fundamentele, net zoals seizoenen nooit waren maar altijd zullen zijn.

Ik bevestig het heterogene aspect van mijn bestaan zonder enige causaliteit ervan te kennen. Periodes van uitzinnig optimisme en ravijndiep pessimisme.
De onvervalste authenciteit van mij en ik.

Hij. Alleen.
Op zijn manier.
Hij is vogelvrij,
dag en nacht wakker.
Hij is het hele leven.
Hij is krachtig en kwetsbaar.
Pak hem en hij glipt tussen je vingers.
Kijk naar hem en hij slaat je in de ban.
Voorgoed.
Hij. Alleen.
Een koning?
Een gek?

Een genie?

Geef hem een naam en hij is weg.

Hij. Mijn lief.

Wij.

Scharrelen in ons niemandsland.

Aan de achterkant.

Op ons eigen ritme.

Verbonden in het pure plezier.

Apart en toch samen.

Zonder ophouden.